Co się kryje za drzwiami w podłodze?

Moje pierwsze spotkanie z Johnem Irvingiem nie było udane. Nie dałam rady przeczytać jego książki, męczył mnie i nudził jednocześnie. Najgorsza była monotematyczność. Postanowiłam jednak podejść do jego twórczości z innej, filmowej strony. W tym wypadku jest to jak najbardziej uzasadnione, bo do "Drzwi w podłodze" Irving sam napisał scenariusz na podstawie swojej książki "Jednoroczna wdowa". Film zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie, to opowieść skromna i mądra zarazem.

Tytułowe "Drzwi w podłodze" to opowiadanie napisane przez bohatera, uznanego pisarza książek dla dzieci, Teda Cole'a (Jeff Bridges). To historia chłopca, który nie wiedział, czy ma się urodzić. Jego matka mieszkała bowiem w małej chatce na skraju lasu i choć świat dookoła był piękny, w chatce były też tajemnicze drzwi w podłodze. Zniknęły tam bez wieści inne dzieci, a gdy matka próbowała ich szukać, zobaczyła tam najstraszniejsze rzeczy na świecie. Ta opowieść jest tak naprawdę metaforą całej przedstawionej w filmie fabuły. Ted i jego żona Marion (Kim Basinger) stracili bowiem swoich synów w wypadku. Ted stara się żyć dalej, na świecie pojawiła się w końcu mała Ruth, ale dla Marion te drzwi ciągle pozostają otwarte, każda próba zajrzenia tam jest dla niej traumą. Nie ma też serca do wychowywania córeczki. Ruth ma dopiero 4 lata, ale już wszystko wie o nieżyjących braciach, potrafi opisać, co działo się, kiedy powstało każde ze zdjęć wiszących na domowej ścianie pamięci.

Nadzieja na zmiany pojawia się wraz z przybyciem Eddie'ego. Chłopak przyjeżdża na lato do domu Cole'ów, żeby uczyć się od Teda, jak być pisarzem. Wiele go w tej dość ekscentrycznej rodzinie zaskoczy, wda się też w romans z Marion. Ted, który od początku o wszystkim wie, ma nadzieję, że związek z Eddiem pomoże jego żonie poradzić sobie z traumą z przeszłości. To co kryje się za drzwiami w podłodze okazuje się jednak zbyt straszne. "Drzwi w podłodze" pokazują, jak niewiele trzeba, żeby zrobić dobry film. Kilku dobrych aktorów, prosta acz ciekawa i prawdziwa w swojej wymowie historia, szczypta egzystencjalnej refleksji. Szkoda, że współczesne kino stroni od prostoty.

źródło: filmweb.pl