Najbardziej irytujące błędy - lista subiektywna

1. Tu pisze - a mówią, że Polacy to naród bez wyobraźni! Ta forma mogłaby świadczyć o naszej zbiorowej wierze w magię. Ci, którzy czytali serię książek o Harry'm Potterze, pamiętają zapewne dziennik Toma Riddle'a. O, i tam się samo pisało! Litery pojawiały się same. Niestety w prawdziwym świecie coś może co najwyżej być napisane.

2. Wziońść - jeśli ktoś naprawdę myśli, że takie słowo istnieje, niech sprawdzi to w słowniku. Zaręczam, że znajdzie tam tylko formę wziąć.

3. Poszłem zamiast poszedłem - ta forma to już naprawdę wstyd! Powiedziałabym nawet, że to wiocha, ale nie chcę przypisywać nieporadności językowej terenom wiejskim.

4. Włanczać - najlepiej robić to włancznikiem. Ogólnie nie lubię, kiedy ktoś zamiast ą używa om i tym podobnych (robiom); ale już w słowie włączać brzmi to wyjątkowo niechlujnie.

5. Lubiał, nienawidzieć, kupywał - ciężko mi nawet powiedzieć, skąd wzięły się takie wariacje czasowników lubić, nienawidzić czy kupować.

6. Pleonazmy i tautologie, który wynikają zapewne z przeświadczenia, że jeśli użyjemy więcej słów, to będzie mądrzej. Nie będzie. Bo czy masło może nie być maślane, a akwen może być inny niż wodny? Czy polska piosenkarka Ewelina Flinta naprawdę uważała śpiewając spadam w dół, ze standardowo spada się w górę? Dodatkowe określenia dodajemy tylko w przypadku, gdy rzecz o której mówimy, jeśli mamy buty to raczej po prostu ze skóry, a nie ze skóry zwierzęcej. Chyba, że gdzieś uchował się jakiś ludożerca, który będzie miał buty ze skóry ludzkiej, wtedy dopowiedzenie jest jak najbardziej uzasadnione. Inaczej wyjdzie nam z tego pleonazm. Inne, często spotykane przykłady to zabijanie się na śmierć, kontynuowanie dalej czy cofanie się do tyłu. Tautologia występuje natomiast, kiedy używamy dwóch określeń, które de facto znaczą to samo, jak tylko i wyłącznie czy źródło i geneza. 

7. Daty, liczebniki, miary i wagi. Jaki dziś dzień? 10 października, a na pewno nie 10 październik, bo to by oznaczało, że jest to czyiś 10. październik w ogóle w jego życiu. Równie częstym błędem jest mówienie o roku dwutysięcznym dwunastym, był rok dwutysięczny, ale teraz mamy dwa tysiące dwunasty. Jeśli ktoś ma z tym problem, w sukurs idzie historia; bo analogicznie Bolesław Chrobry nie był koronowany w tysięcznym dwudziestym piątym, a w tysiąc dwudziestym piątym. Problemy często sprawia też polska waluta, złoty to jest jeden, pięć jest złotych. Tak samo w przypadku miar i wag, kupujemy 1 gram czegoś, ale już 20 gramów.

8. Ubrać spodnie - ubrać to można drodzy Państwo choinkę na Święta. Chyba, że spodniom jest zimno i chcemy założyć im inne spodnie. My ubieramy się w spodnie.

9. Brak interpunkcji i wielkich liter. Takiego tekstu po prostu nie da się czytać, sam autor zapewne wie, co miał na myśli, ale czytelnik zgubi się w połowie.

10. Nieodmienianie imion i nazwisk albo odmienianie ich nieprawidłowo. Już chyba rekordzistą jest Janusz Korwin-Mikke, którego nazwisko jest źle odmieniane przez większość nie tylko przypadkowych ludzi, ale i dziennikarzy. Z kim rozmawia dziennikarz? Z Januszem Korwin-Mikkem. I tylko tak! Bo człon Korwin to nazwisko herbowe,  które nie podlega odmianie. Nie ma za to żadnych powodów, żeby nie odmieniać nazwiska Mikke. Nieodmienianie nazwisk to prawdziwa plaga, dzieje się tak już nawet z nazwiskami polskimi. Już niedługo nie będziemy oglądać obrazów Jana Matejki, a Jana Matejko. Jeszcze gorsze rzeczy dzieją się przy odmianie nazwisk zagranicznych. Generalna zasada jest taka, że odmienia się prawie wszystkie nazwiska, z wyjątkiem tych np. zakończonych w wymowie na o lub ła, jak Dubois. Apostrof stawiamy tylko po imieniu lub nazwisku, które zakończone jest w wymowie na samogłoskę, której nie wymawiamy (lub wymawiamy inaczej niż w zapisie). I tak piszemy Jake'a i Stallone'a, ale już Toma i Pottera. Z kobietami sprawa jest prostsza, odmieniamy tylko nazwiska zakończone na -a.